Voor de eerste keer

De eerste keer dat ik Jesse zag, staat in mijn geheugen gegrift. Ik ben de hele dag al onrustig, ik weet niet wat ik moet doen en hoe ik zal reageren. Hoe kun je je daar nu op voorbereiden, om je kind voor het eerst te zien maar wetende dat ie nooit z’n ogen open zal doen, dat je ‘m nooit zal horen huilen en dat ie niet zal bewegen en opgroeien. Als ik er alleen al aan denk, doet het pijn en breekt m’n hart al in tweeën. Ik denk niet dat je hier ooit klaar voor bent. Ik weet niet hoe ie eruit ziet, zal ik het wel aandurven om m’m te zien? We zijn bijna 2 weken verder, ziet ie er nog wel mooi uit? Ik ben in de war, ik kan hier niet voor wegrennen maar dat is het liefste wat ik nu zou willen doen. Ik wil niet onder ogen komen dat ons mannetje niet meer veilig in mijn buik zit, dat deze slechte nachtmerrie dus echt is en dat ik niet wakker wordt.

Patrick voelt het ook, hij heeft Jesse al vlak na de geboorte gezien en vastgehouden. We hebben afgesproken dat hij eerst kijkt hoe Jesse er bij ligt, of ie niet heel erg achteruit is gegaan. En dan is het moment daar. De verpleegkundige komt binnen met een mandje, daar ligt Jesse dus in. Ik voel de tranen al opkomen, alleen de gedacht al… “Waar zal ik ‘m neerzetten?” vraagt ze. Ik ben nergens meer toe in staat, ik kan m’n ogen niet afhouden van het mandje maar ik ben ook bloednerveus. Patrick vraagt of de verpleegkundige een briefje op de deur wil hangen dat we niet gestoord willen worden. Ze vertrekt en geeft aan dat we kunnen bellen als er iets is.

En dan zijn we alleen. Het is doodstil in de kamer, de spanning hangt in de lucht. Patrick haalt het dekentje weg en werpt een blik op Jesse. “Hij ziet er nog goed uit, net alsof het gisteren was”. Bij mij lopen de tranen al over m’n wangen. De spanning word me te veel. Patrick pakt Jesse eruit en vraagt of ik hem vast wil houden. Ik schud nee, ik wil eerst kijken bij Patrick. Jesse ziet eruit alsof ie ieder moment wakker kan worden. Ik heb de kinderen van m’n zus ook gezien, die waren nog zo klein, maar Jesse is een stuk groter. “Hij had het goed bij jou, het gewicht was goed voor het aantal weken”. Patrick laat Jesse zien, ik zie een mooi, perfecte baby. Door m’n tranen heen geef ik aan dat ik hem wel wil vasthouden. Patrick pakt een extra doek want hij is wel koud. Die kou, dat blijft me ook altijd bij. Geen warm, zacht baby’tje in m’n armen maar een koud kindje. Het besef dat dit echt is, komt als een mokerslag binnen. Nu is het ‘echt’, geen ontkomen meer aan. Dit is ons kindje en die gaan we niet zien opgroeien. Alle dromen die we hadden, zijn in 1 klap weg.

“Wat is ie mooi, helemaal af. Hoe kan dit nou? Waarom gebeurt dit bij ons?” vraag ik. Maar daar gaan we natuurlijk geen antwoord op krijgen. Ik kijk naar zn handjes en voetjes, alles zit erop en eraan. Best grote handen en voeten, duidelijk vanuit mijn kant van de familie. We zijn het niet eens over de haarkleur, ik vind het rossig (en dus van Patrick), Patrick vindt dat niet. Zo kijken we naar bepaalde kenmerken. “Wat hebben we een mooi kindje gemaakt, het is zo oneerlijk dat dit nu is gebeurd”. Samen huilen hoort er ook bij, de verbondenheid die we voelen is zo waardevol maar wat had ik het allemaal zo graag anders gezien.

De heftige emoties putten me uit, na iets meer dan een half uur hou ik het niet langer meer vol. De pijn neemt toe, ik voel me beroerd worden van de inspanning. We besluiten dat het voor nu even voldoende is. Ik heb Jesse gezien, ik kan er niet meer onderuit. Ineens voelt m’n buik ook anders. Niet meer zwanger, geen baby meer die beweegt. Het lijkt nu pas binnen te komen, nu voel ik me echt niet meer zwanger, dat kan niet meer. De rauwe waarheid komt binnen, Jesse is echt dood.