Deze keer maak ik het een stuk bewuster mee hoeveel pijn het doet als je een grote buikoperatie hebt. De eerste keer heb ik de eerste week na de operatie niet bewust meegemaakt omdat ik deels ook op de intensive care lag. Ik wist van tevoren al dat de kans groot was dat ik hele goede vrienden zou worden met de morfinepomp. En ik was maar wat blij dat ik die had. Ondanks de pijn, voel ik me wel beter. Doordat ze zo veel bloed hebben weggehaald in mijn buik, heb ik veel minder last van druk op mijn buik. Ook mijn bloeddruk is ineens weer normaal. “Zie je wel, dat was dus gewoon daardoor, ik wist wel dat het niet normaal was. M’n lichaam kon het gewoon niet aan” zeg ik tegen Patrick en eigenlijk iedereen die het wil horen.
De arts komt langs om te kijken hoe het met me gaat. “Je ziet er een stuk beter uit! Wat fijn om dat te zien. Ik hoor ook vooral goede dingen van de verpleging, ga zo door want dan kunnen we het gaan hebben over naar huis gaan.” De arts is vooral positief, en wij eigenlijk ook. Ineens lukt het ook beter om te eten, ik voel me niet meer zo’n dweil en we kunnen langzaam gaan werken om weer uit bed te komen. Hoewel twee verpleegkundigen daar iets anders over denken en vinden dat ik toch moet proberen om uit bed te komen, krap 2 dagen na de operatie. Ze komen dan ook bij me als Patrick even naar huis is. “We gaan proberen of we jou rechtop kunnen krijgen, dat is beter voor je” zegt de ene. Ik heb mijn twijfels want ik heb nog behoorlijk last van die buikoperatie. “Nou ik denk niet dat dat al gaat, ik heb nog steeds pijn maar ik wil het wel proberen om te kijken hoe het gaat. Maar als het niet gaat, dan gaat het niet” reageer ik. Ze roept er een collega bij zodat ze me samen kunnen helpen. De eerste poging staak ik al snel, ik merk dat het te veel pijn doet en dat ik het op een andere manier wil proberen. Ik gebruik de morfinepomp zodra dat gaat want het doet behoorlijk pijn. “Ik weet niet of dit wel gaat lukken” geef ik aan. Poging twee gaan we starten. Maar die loopt anders dan ik had gewild….
De verpleegkundigen hebben me vast en ondersteunen me, ik neem de tijd want ik probeer te zoeken hoe ik zo min mogelijk pijn kan hebben. En dan gebeurt het. Terwijl ik vind dat het te veel pijn doet, trekken zij me toch omhoog, ondanks dat ik zeg dat het niet gaat. Ik gil het uit van de pijn, de tranen springen in m’n ogen en ik roep dat ze me terug moeten leggen. “Het gaat niet, het gaat niet, het doet te veel pijn” roep ik huilend tegen de verpleegkundige. “Nee het gaat heel goed, gewoon rustig doorademen. Je doet het echt heel goed, we verschonen meteen je bed even” zegt de ene terwijl de andere snel bezig is om alles eraf en erop te doen. Als ze klaar is, leggen ze me terug in bed, maar ik ben eigenlijk alleen maar overstuur. Ze vertrekken en laten me alleen om nog te gaan slapen, maar ik heb nu meer pijn dan ervoor. De morfinepomp is op dat moment even mijn beste vriend. Als Patrick terugkomt vertel ik heb wat er gebeurd is, hij is ook verbaasd dat dit zo gegaan is. “Dit gaat echt niet nog een keer gebeuren, morgen kunnen ze op hun kop gaan staan maar ik doe dit op mijn eigen tempo en op mijn manier. Ze hebben gewoon niet naar mij geluisterd”. Eigenlijk ben ik gewoon heel erg kwaad. Hoe kunnen ze me nu zo genegeerd hebben?
mamainstilte 